Op diverse plekken stonden zonnebloemen in bloei. Bij de gedenkplaat aan de muur van het Marineterrein vlak bij het scheepvaartmuseum die herinnerde aan het verblijf van Vincent van Gogh stonden ook wat vrolijke plantjes lustig bloeiend van het najaar de genieten. Vincent verbleef hier om zich in theologische vraagstukken te verdiepen rond hemel en hel of het feit dat mens slecht is en tot het kwade geneigd en dus een leven vol schuld en boete moet leiden.
Wellicht is hier op het Marineterrein het zaadje voor zijn latere waanzin gepland. Je kon een hele wandeling maken zo met Vincent in gedachten, hoewel het mooie weer en die positieve gedachten die dit opriep wel contrasteerden met het trieste bestaan van Vincent op deze planeet.
Verderop langs de muren van het Marineterrein was de begroeiing volledig anders.
Onkruid zoals brandnetels en stekelig planten hadden hier de grasvelden die hier vroeger lagen overwoekerd. De wildgroei was behoorlijk de hoogte ingeschoten. Het oogde rommelig. Chaotisch. Woest.
Op de een of andere manier leek dat beter bij die gekwelde Vincent van Gogh te passen
