E.T. is een film uit 1982 die door filmcritici en het grote filmpubliek nog altijd op handen wordt gedragen. Het verhaal over Elliott en zijn buitenaardse vriend veroverde de harten van velen en werd genomineerd voor negen Oscars. Eén van de fans was de toen 10-jarige Wouter Jansen, die samen met zijn moeder de film zag in bioscoop Tuschinski. Nu is hij filmeditor.
Jan Molenaar | Foto Frank Schoevaart
Wouter groeit op in de Pijp en woont daar jarenlang met veel plezier. Eind 2016 verhuist hij naar Watergraafsmeer in Amsterdam-Oost. In de Pijp wordt het erg druk en in Watergraafsmeer is er meer een dorpse sfeer. Mensen groeten elkaar op straat, buren kennen elkaar. Zo leert Wouter zijn buren kennen en valt onze krant ook bij hem in de bus.
Artistieke vrijheid
Wouter vertelt dat de filmeditor eigenlijk de laatste schrijver is in het creatieve proces van het maken van een film. De editor gaat aan de slag met het script van de scenarist en het ruwe materiaal van de filmopnames dat hij krijgt aangeleverd. Vervolgens bouwt en boetseert hij, en brengt de geschreven scenes tot leven. Hij geeft een scène tempo en ritme, kan spelen met emoties door bijvoorbeeld muziek en geluiden bij bepaalde scènes toe te voegen en haalt vaak ook dialogen of (delen van) scènes weg als die door het spel van de acteurs ineens overbodig blijken of als het beter voor het verhaal is. Voor de regisseur kan het een shock zijn om samen de versie te bekijken nadat de filmeditor zijn werk heeft gedaan. Als het goed is moet dat eigenlijk ook een beetje volgens Wouter. ‘Martin Scorsese zei ooit: ‘If you don’t get physically ill after seeing your first rough cut, something is wrong.’ Het montagevak biedt een grote artistieke vrijheid en dat maakt het zo bijzonder en spannend tegelijkertijd.’
Hij geeft een scène tempo en ritme, kan spelen met emoties…
Filmhelden
Wouter is fan van, onder anderen, Martin Scorsese en Christopher Nolan. Hij noemt ze fenomenaal. ‘Ze zijn eigenzinnig en experimenteel ingesteld. Ze beheersen tot in de perfectie hoe je het publiek scherp houdt, bijvoorbeeld door de hoeveelheid informatie voor de kijker optimaal te doseren.’ Ook Sam Mendes behoort tot de ‘groten’ voor Wouter. We komen er in ons gesprek achter dat we een liefde voor de film ‘American Beauty’ delen. Dat is een op zichzelf best zware film. ‘Maar,’ zegt Wouter, ‘de karakters worden bijna allemaal zó licht en transparant gespeeld dat dat een prachtige balans oplevert en dus ook een prachtige film.’ Onze buurtbewoner is trots op zijn werk aan de film ‘Mi Vida’ met in de hoofdrol Loes Luca. ‘Een prachtig scenario van Roos Ouwehand, en een hartverwarmende vertolking van het hoofdpersonage door Loes Luca.’
Visie
Met de regisseur van de film, Norbert ter Hall, werkt Wouter al zo’n twintig jaar samen. ‘Norbert heeft een heel eigen kijk op storytelling en beeld, wat het werken met hem iedere keer weer erg leuk maakt. Hij kent de kracht van montage.’ Hun laatste samenwerking, aan de film ‘De Belofte van Pisa’, leverde Wouter in 2020 een nominatie voor een Gouden Kalf op. De oorkonde daarvan hangt trots aan de muur in zijn studio. Ik denk dat hij ook een hele goede regisseur zou zijn. Maar dat lijkt hem doodeng. ”Als regisseur ben je de motivator van de acteurs en de crew. Je moet op zó veel dingen letten en nooit je visie op dat wat je maakt verliezen. Je bent ook de persoon naar wie iedereen kijkt als ze vragen hebben.” Niettemin lijkt het hem toch leuk om een keer een korte film te maken. Wie weet wel een film met als decor de prachtige Watergraafsmeer.
