Op de Elandsgracht – nee, niet in Oost, midden in het yuppige oude centrum – vroeg zomaar iemand me of ik een kopje koffie wilde. Het eerste wat ik controleerde was of ik niet op een trendy proeverij was, kan ook zomaar gebeuren. Nee, de kop koffie bleek me te worden aangeboden door het buurthuis aan de overkant, dat na een lange Covid-pauze eindelijk weer open was. En binnen de kortste keren hadden we het over Amsterdam-Oost. Want daar bleek Karel, de aardige buurtwerker, te wonen. Indische Buurt. Waarop ik kon zeggen dat ik daar vandaan kom.
Het werd een prettig gesprek over het wel en wee van de stad. Vanzelf gingen we ook allebei een beetje Amsterdamser praten, het blijft toch je moedertaal. Blijft toch de vraag wat heeft een buurtwerker als Karel te zoeken op de Elandsgracht. Als je er nou toch hobby in hebt mensen te helpen, dan ben je in Oost toch een stuk dichter bij de doelgroep. Zou ik dan zeggen. Nou, dat zag ik toch niet helemaal goed, zei Karel. Gelijk had ‘ie, want het idee dat het hier in die ene buurt helemaal top is, en in die andere buurt helemaal ruk, zo werkt het natuurlijk niet.
Overal is wel wat, en ook in de Jordaan is er een serieus armoedeprobleem. Onder oudere mensen vooral, maar daar zijn er nog veel van. Vooruitgang Er werden en worden daar voedselpakketten uitgereikt, door het buurthuis op de Elandsgracht, mede dankzij allerlei gulle winkeliers met buurtgevoel. Dat deed me wel wat, eigenlijk had ik er niks meer van verwacht. Solidariteit in Yuppistan? Dat geloof je niet zomaar als je bent opgegroeid in Oost, in de jaren zestig, als zoontje van de dorpsdokter. De bittere armoe van toen kon je onmogelijk ontgaan. Kinderen waren ondervoed en hadden schurft. Wat? Schurft. Zoek maar op. Veel spanningen en ruzies, het galmde door de hele binnentuin- van armoe wordt niemand aardiger.
Als er al een schoolreisje was, kon de helft die paar grijpstuivers niet opbrengen. En de grote troostende gedachte is dus: wat je er ook van mag vinden, het gaat nu in Oost onvergelijkelijk veel beter dan toen. En zelfs in de Jordaan, waar de Tesla’s op de grachten staan, zijn er nog steeds mensen die zich bekommeren om anderen die dat nodig hebben. Daar klopte mijn ouwe Indische Buurt-hart (dat gaat er nooit meer uit) weer even sneller van. Vooruitgang bestaat!
Wil je me over mijn ouwe Oost zien praten, google dan ‘Salto+Justus’.
