‘Jongerenwerker, staat met zijn voeten in de straat. Zoekt creatief naar wat werkt.’ Dat staat boven het meer dan levensgrote portret van Elhoussaine Hmimou op het Muiderpoortstation. Al meer dan 25 jaar ondersteunt, begeleidt en inspireert hij jongeren in de door hem zo geliefde Indische buurt – met een jaloersmakend enthousiasme. Wie is hij, wat drijft hem?
Anita Boelsums | Foto Frank Schoevaart
Heel toevallig lees ik op Facebook dat hij net adviseur bij Amsterdam 750 is geworden. ‘Ja, inderdaad nét’, beaamt Hmimou stralend. ‘Als je met jongeren werkt, rol je van het ene in het andere. Mensen kennen je, weten dat je advies geeft. Ik verheug me erop om al die leuke plannen te lezen en daarover van gedachten te wisselen!’ Dat veel mensen hem kennen blijkt ook wel uit de hoeveelheid selfies die hij toegestuurd krijgt van zijn portret op perron 3. ‘Superleuk, kennelijk ben ik goed herkenbaar!’
Chitchats
Elhoussaine Hmimou is 46 jaar, heeft een kat, twee dochters en een leuke vrouw die als gespecialiseerd verpleegkundige op de hartafdeling van het OLVG werkt – zo vat hij zijn persoonlijke situatie samen. Sinds kort woont hij in Nieuw West. Met opgroeiende kinderen – nu 15 en 17 – had het gezin wat meer ruimte nodig. ‘En ik heb nu een tuin.’ Dat is een van zijn grote hobby’s. Hoewel hij natuurlijk voor zijn werk bij StreetsmArt elke dag in de Molukkenstraat en omgeving te vinden is, was de verhuizing best wel een stap voor iemand die vanaf zijn geboorte in Oost heeft gewoond en zijn hart heeft verpand aan de Indische buurt. ‘Aan de ene kant mis ik de dagelijkse chitchats en contacten her en der, aan de andere kant heb ik nu wat meer rust en kan ik me focussen op mijn eigen dingen, zoals de tuin en mijn camper. Ik werd zelfs in de weekenden gevraagd om even ergens mee te helpen, dat heb ik nu niet meer. En dat is goed.’
Hippies
Elhoussaine is in Marokko geboren, maar dat was toeval, omdat zijn moeder daar op vakantie was. Zijn ouders behoorden tot de eerste Marokkaanse pioniers die in de jaren zestig naar Nederland kwamen. Ze kregen een woning in de Sumatrastraat en vormden een gezin met 9 kinderen. Vader werkte als schoonmaker bij de KLM. De jongerenwerker heeft topherinneringen aan zijn jeugd. De gezelligheid van alle andere landgenoten die een eerste onderkomen bij het gezin vonden –‘er lag een mat in de deuropening, zodat ze niet steeds hoefden aan te bellen’, de fanfares die met vrolijke muziek door de buurt trokken. ‘En ik speelde veel op straat, tikkertje, voetballen, van die dingen. Maar we gingen vooral op avontuur in het Flevopark, dat was een groot bos voor ons. Met een hond van een vriendje achter de konijnen aan.’ Hij lacht. En dat doet hij veel, lachen. Elhoussaine is een vrolijke, open man. Zijn ouders hebben daar zeker aan bijgedragen, zegt hij zelf. ‘We hebben een vrije opvoeding gehad. Leef en laat leven, dat was het motto. Mijn ouders waren eigenlijk een soort hippies, net als meer mensen in onze buurt.’
‘Het geeft me energie om mensen te zien groeien’
Stenen gelegd
In 2001 werd hij gevraagd om als vrijwilliger te werken in het jongerencentrum De Loods. Een plek waar niet iedereen wilde werken. ‘En daar begon mijn reis’. In De Loods (400 m2!!) waren veel verschillende werkruimtes met bijvoorbeeld draaibanken, computers en sportattributen. Er was zelfs een kickboksschool met Mousid Akhamrane. Jongeren konden zich uitleven, zich ontwikkelen, groeien. Ook Elhoussaine kreeg goede begeleiding. Hij leerde het vak van jongerenwerker van Kees Meilof (‘geweldige vent!’), kreeg de gelegenheid om diploma’s te halen en deed mee aan de projecten die Kees bedacht. ‘Hij organiseerde bijvoorbeeld een filmavond waar zo’n 60 jongeren op afkwamen. Ze hadden vragen en Kees bood ze cursussen aan. Veel jongens zijn op die manier vrachtwagenchauffeur geworden. Ik heb zelf meegedaan aan een stratenmakerproject – stenen gelegd op het Delflandplein in Nieuw West. Wat een lol hadden we met elkaar. Ik denk daar nog steeds aan als ik erlangs fiets.’
StreetsmArt
Er is veel gebeurd in de welzijnswereld sinds die tijd. Fusies, faillissementen, nieuw beleid, vooral veel sluitingen van buurthuizen en jongerencentra. Hij kan er nog steeds boos om worden. Jongeren die niet meer vindbaar waren, geen eigen plek meer hadden. ‘Later betaalt iedereen de prijs daarvoor.’ Zelf was hij inmiddels in de jeugdhulpverlening terecht gekomen en kwam in aanraking met dak- en thuisloze jongeren. Hij miste een plek zoals hij die ooit bij Kees had leren kennen en besloot die zelf op te zetten. Zo ontstond de stichting StreetsmArt. Niet een twee drie, hij heeft er een lange weg voor moeten afleggen met veel gesprekken en doorzettingsvermogen.
Hun ei kwijt
‘Wij bieden hier in de Molukkenstraat een veilige plek waar jongeren terecht kunnen met vragen en plannen,’ legt hij uit. ‘Elke week is er een inloop waar iedereen welkom is en van waaruit nieuwe ontmoetingen ontstaan en ideeën en talenten tot ontwikkeling komen.’ Als wijkcoach brengt hij jongeren in contact met andere buurtbewoners en organisaties. ‘Heel veel jongeren hebben ideeën maar kennen de wegen niet om ze uit te voeren. Ik ben degene die ze activeert om een plan te maken, hoe pak je dingen aan, hoe zorg je ervoor dat je draagvlak krijgt bij de gemeente, bij bewoners. Ik ben een soort belangenbehartiger, de spin in het web, zorg ervoor dat jongeren gehoord worden, en gezien, en hun ei kwijt kunnen. Ze hebben allemaal iets dat ze willen doen, ze hebben allemaal hun dromen. Nou, die mogen best uitgevoerd worden!’ StreetsmArt biedt ook een plek voor bijeenkomsten van andere organisaties, zoals bijvoorbeeld op het moment van het interview, Ambassadeurs van Amsterdam. Zo vindt er mooi kruisbestuiving plaats.
Camping
Heb je veel zien veranderen de afgelopen jaren? Elhoussaine: ‘Ja, ik zie vaker jongeren met psychische problemen en eenzaamheid. Iedereen zit thuis, in zijn eigen bubbeltje, in een soort ratrace-achtige onwerkelijke wereld. Zo jammer.’ Hij gaat naar ze toe, praat met ze en verwijst zo nodig door. In de buurt zelf mist hij vooral de oude Amsterdammers met hun mooie verhalen. ‘Iemand die bijvoorbeeld vertelt hoe hij erbij was toen het Flevopark werd opgezet. Dat is toch uniek. Dat soort verhalen moet de jeugd meekrijgen!’
Elhoussaine Hmimou blijft dit werk nog lang doen. Het geeft hem energie om mensen te zien groeien, om te zien hoe jongeren hun talenten benutten. En een droom, heeft hij die? Een langgerekt jaaaa! is het antwoord. ‘Ik zou willen dat er weer een camping komt voor jongeren, laat ze daar lekker chillen en vuurtjes stoken in plaats van dat je ze naar een maatschappelijke opvang brengt… laat ze kamperen, man!’
www.street-smart.nl/wie
