Al ruim tien jaar runt ze haar stichting Life & Style en ze is er ‘best wel 80 uur per week’ mee bezig. Ouarda el Morabet houdt van mensen en helemaal van mensen met elkaar verbinden. Binnen haar stichting doet ze dat op talloze creatieve manieren. En geniet er met volle teugen van.

Anita Boelsums | Frank Schoevaart

‘Ze is onderweg’, krijg ik te horen als ik me meld voor onze afspraak in het kantoor van Civic/Vonk waar vandaan de stichting opereert. In de grote ruimte waar ik mag wachten – aan elkaar geschoven tafels die samen een grote vormen, links en rechts kleine tafeltjes, op elkaar gestapelde stoelen, wc deur, keukenhoekje, lange zwarte gordijnen voor een muur, kledingrekken, beetje rommelig maar niet ongezellig – druppelen langzaam vrouwen binnen die elk een hesje aantrekken met achterop de tekst ‘krachtmoeders’. Dat is een van de onderwerpen waar ik Ouarda over wil interviewen. De vrouwen hebben allen een Marokkaanse achtergrond, behalve twee jonge stagiaires die speciaal uit Rotterdam zijn gekomen om bij deze unieke stichting kennis op te doen. De een is Servisch en de ander Surinaams. Van oorsprong dan. We babbelen wat over Marokkaanse thee – zwarte thee waar je in de wintermaanden volgens gebruik absint alsem aan toe kunt voegen – en over onze voornamen. Eindigen alle vrouwennamen op een a? En dan komt Ouarda binnen.

Op het Muiderpoortstation portretteerde kunstenaar Serge Verheugen een groep bijzondere buurtbewoners. In de Dwars leest u over hun sociale harten, die ze BUURTBEROEMD maakten. Dit keer: Ouarda el Morabet.

Zoef
Ouarda el Morabet (43) is een grote, opvallende verschijning; lang zwart krullend haar, lange zwarte jas en prachtig opgemaakt met in het oog springende wimpers. Ineens is de ruimte van haar. Vriendelijk, zelfverzekerd en dynamisch. Ze heeft net een training gehad in West en vertelt dat ze een onbenul is op het gebied van routeplanners en daarom zo lang over de tocht naar Oost heeft gedaan. Alle ogen zijn op haar gericht. Ze geeft snel wat tips aan de stagiaires: ‘Jullie gaan straks naar verschillende organisaties en mensen. Spreek ze aan, vraag dingen en noteer het allemaal. Voor jullie verslagen.’ Dan aan mij: ‘Wil je een kopje thee mee?’ Ze pakt een appel en zoef daar gaan we naar een andere ruimte voor ons gesprek.

Chill
El Morabet groeide op in Zuid (‘Ik ben van de elite, haha, zogenaamd.’), een fijn stadsdeel, lekker chill, mensen bemoeien zich niet met elkaar, en ze verhuisde pas naar Oost toen ze een kind kreeg.

Het voornaamste is dat we verbinden

Haar vader kwam naar Nederland in de jaren zestig en werkte als kok in diverse restaurants. Vijftien jaar geleden koos hij ervoor om weer terug te keren naar Marokko. ‘Dat was zijn oorspronkelijke doel. Hij is eigenlijk een boer,’ zegt Ouarda. Haar moeder is nog hier, ze koos voor haar kinderen en een leven in Nederland.

Tutje
Wat was ze zelf voor meisje vroeger? ‘Kijk, je hebt meisjes die van voetbal houden en tut-holaatjes. Ik was zo’n tutje. Altijd met mijn uiterlijk bezig, kleren, hakjes, opmaken, ik was er gek op. Mijn favoriete speelgoed was een spiegel.’ En ze was ondernemend. Goed beschouwd lagen daar al de wortels voor haar Life & Style organisatie. Na de mavo en havo wilde ze onmiddellijk werken, spullen kopen om er goed uit te zien. Ze werkte jaren in diverse restaurants en merkte dat ze het organiseren en met mensen omgaan in de vingers had. ‘Ik had een talent, ik kon bestellingen van wel 20 mensen tegelijk opnemen zonder iets op te schrijven.’ Haar bewuste keuze om een tijd thuis te blijven bij haar pasgeborene hield ze niet lang vol. Gesprekken met moeders brachten haar op het idee om een cursus Gezond Koken te starten. Ze was zelf afgevallen door gezond te eten en dat moest andere moeders ook lukken.

Taboes
‘Zo kwam ik in de Meevaart terecht,’ vertelt ze. ‘Ik leerde daar zoveel mensen kennen, sprak met mensen, kwam problemen tegen en het idee voor Life & Style was geboren.’ Wat doet de stichting precies? ‘Ja, wat doen we niet,’ lacht ze. ‘Het voornaamste is dat we verbinden. En dat doen we aan de hand van vier thema’s: onze weggeefwinkel, de krachtmoeders, armoedebestrijding en eenzaamheid.’ Aanvankelijk begon ze met dialoogtafels waar taboes werden besproken. Inmiddels organiseert ze samen met haar vrijwilligsters tal van emanciperende en verbindende activiteiten zoals ontmoetingsavonden voor nieuwkomers, voorlichting en trainingen over diverse onderwerpen zoals een gezonde leefstijl, passend wonen voor ouderen, omgaan met geld en oriëntatie op werk. Ook biedt Life&Style een aantal basistrainingen als conversatielessen Nederlands en digitale vaardigheden. Want als je mee wilt doen, moet je de taal kunnen spreken en is kennis van het internet noodzakelijk.

De dames in de groene hesjes zijn een begrip hier

In gesprek
In 2021 is ze begonnen met het trainen en inzetten van ‘Krachtmoeders’: moeders uit de buurt die drie keer per week de straat op gaan om contacten te leggen met bewoners. De ‘dames in de groene hesjes’ zijn inmiddels een begrip in Amsterdam Oost. Zij maken een praatje, informeren door middel van flyers en gesprekken over diverse activiteiten en onderwerpen, en helpen bewoners met hulpvragen naar de juiste vorm van ondersteuning. De dames zelf zijn super enthousiast en trots om Krachtmoeder te zijn. Zij zijn blij dat zij mensen kunnen helpen en een verbindende rol kunnen spelen in de buurt. Hoe kwam ze op het idee om zoiets op te zetten? Ouarda: ‘Ik had ergens gelezen hoe moeders in een probleembuurt de straat opgingen om orde op zaken te stellen, zeg maar. Het ging daar vooral om veiligheid. Ik wilde het breder aanpakken, veiligheid is natuurlijk belangrijk maar ik wilde meer in gesprek gaan, een verbindende rol spelen. We werken ondertussen met zo’n 30 vrouwen. ’

Zen
Heb je nog een droom? vraag ik haar. ‘Jaaa… ik zou wel een eigen grote locatie willen hebben. We zijn zo groot aan het worden, hier barsten we uit onze voegen…! En ik zou veel geld willen binnenhalen om een buurtrestaurant te kunnen beginnen. Speciaal voor ouderen die van maar een heel klein pensioentje leven.’ En dan kijkt ze verschrikt op haar horloge. ‘Ik moet naar mijn boekhouder!’ Net zo gehaast als we begonnen, beëindigen we het gesprek. Als ik haar even later nog snel een boterham naar binnen zie werken, te midden van een groep breiende en sieraden makende vrouwen, zegt ze – verwijzend naar de melodieuze en rustgevende muziek die op de achtergrond speelt: ‘Mijn wereld is hectisch, maar eigenlijk ben ik heel zen.’