Inmiddels heb ik aardig wat corona-kilometers in Oost liggen, en vaak krijg ik dan last van virtual reality. Daar zijn ook appjes voor. Je richt je mobieltje op een straathoek en ziet op je schermpje hoe diezelfde hoek er 50 jaar geleden uitzag. Maar ik kan virtual reality in Oost zonder mobieltje, gewoon uit mijn hoofd. Ik zie het nieuwe en tegelijk komt het oude tevoorschijn.
Column Justus van Oel
Een apart geval wat dat betreft bleken de eilanden in het Oostelijk Havengebied te zijn, zoals het Cruquiuseiland. Niet geschikt voor dyslectische bewoners, maar dat is weer een ander onderwerp. Een vriend van mij was daar gaan wonen. Ik ging, te voet, op bezoek. Om de hoek opgegroeid, zo ongeveer, maar dáár nog nooit van mijn leven geweest. In mijn tijd was dat namelijk nog havengebied, daar kwam je niet of mocht je zelfs niet komen. Ik had geen enkel beeld van hoe het daar vroeger was. Geen benul. Daardoor voelde het alsof al die gebouwen inclusief het eiland zèlf zomaar op een dag uit de grond waren gekomen – en mij had verdorie niemand iets verteld! Permanent verbaasd, met wijd open ogen, liep ik langs onwaarschijnlijke appartementencomplexen, zag Tesla’s en Porsches voorbijkomen en overal bouwden noeste werkers aan nog méér schitterend afgewerkte centraal gelegen stedelijke woonpaleisjes. Huh? Waar kwamen al die mensen vandaan en waar betaalden ze dat van? Van mijn oude vriend, met drie etages en panoramische blik over een binnenmeer wist ik het al wel. Maar al die anderen. Het Cruquiuseiland is het nieuwe Amsterdam-Zuid, de nieuwe Apollolaan. Het is niet zo dat ik over dat soort dingen woedend word, maar de verbijstering was er niet minder om. Wie had ooit kunnen denken, in de jaren zeventig, dat vrijwillig mensen in de haven zouden gaan wonen? Geen grootse filosofische gedachte, ik geef dat onmiddellijk toe, wat ik probeer te delen is mijn kinderlijke verbazing. Totaal onverwacht de toekomst in geslingerd. En juist daarom, zeker voor de oudere Amsterdammer, is het Qrucius… eh.. Quericus…. dat eiland! een prachtige wandelplek. Tot slot een correctie: dat ik niet kwaad of jaloers werd van al die nieuwe weelde is niet waar. Alweer op weg naar mijn vertrouwde lijn 3 passeerde ik een interieurwinkel. In de etalage lag een tegeltje en daar stond een prijs bij. Ik dacht dat het de prijs per vierkante meter was. Per tegeltje. Huh? Als dat met brood en melk binnenkort ook zo gaat, zal ik alsnog uit Amsterdam weg moeten. Hou nou toch op!
