Bij nadere beschouwing – ik ben nu toch bezig met het opruimen van mijn hoofd, het zal de oude dag zijn, of de naderende lente – moet mij van het hart dat ik er slecht tegen kan als men iets van mij verwacht of als iemand grote plannen met mij koestert. Zo besloot mijn vriendin S. – ze zei dat ze het zat was mij overal naar toe te rijden – indertijd (jaren zeventig) om me rijles te geven in haar eigen auto, een Deux Chevaux. Nadat ik – denk Guust Flater (Gaston Lagaffe) – ons beiden op een industrieterrein bij de Utrechtse brug bijna het Amsterdam-Rijn-kanaal had ingereden (of stroomt daar de Amstel? Ik kom niet zo vaak buiten het centrum) is dit project weer afgeblazen.
Andere koek: in een dwaze bui – S. reed graag paard – besloten we om een hippisch uitstapje te maken in het Amsterdamse Bos. Daar heb je, geloof het of niet, een diploma voor nodig. Het weer was er naar. Samen met haar vriend (de latere professor en publicist P. N.) meldden we ons bij de manege. Vooraf hadden de twee me uitgebreid geïnstrueerd. Met name hoe je moet ‘opstappen’. Een speciale techniek: je plaatst (als mijn geheugen me niet bedriegt) eerst je linkervoet in de stijgbeugel en slingert vervolgens je rechterbeen over het beest.
We waren bij aankomst een beetje nerveus omdat het de vraag was of mij, als nieuwkomer met Spaanse laarzen, dat wel, mooi liedje van Bob Dylan trouwens (Boots of Spanish leather) een paard zou worden toegewezen. Tot onze verbazing begroette de manegehouder me hartelijk, als een oude kennis. Dat gebeurt me wel vaker, terwijl ik toch geen alledaags voorkomen heb. S. vroeg om een tam paard voor mij omdat ik betrekkelijk ‘onervaren’ zou zijn (dat kon je wel zeggen). Mij werd een drachtige merrie toegewezen en we gingen gedrieën op pad.
Het schijnt dat een ruiter zijn gezag oplegt aan het paard door met zijn dijen te drukken en te sturen. De merrie miste kennelijk al vrij snel mijn autoriteit. Het beest ging op eigen initiatief – zij had er blijkbaar zin in, had lang op stal gestaan – van draf over in galop. Achtervolgd door de panikerende, schreeuwende P. en S. Ik klampte me vast aan de nek van het dier ternauwernood de boomtakken ontwijkend. Ik had geen idee hoe je een paard moet stoppen. Er zit geen rem op, ik riep ‘hu’ en ‘ho’, maar dit baatte niet. Uiteindelijk kwam de merrie tot staan toen ze was uitgeraasd.
Ik heb de week daarna me nauwelijks kunnen bewegen vanwege pijn in de rug en de pijn in mijn benen. Achteraf kon iedereen er smakelijk om lachen behalve ik. Zo ben ik dan weer wel.
Ben nooit meer op een paard gestapt.
