Journalist Jim Jansen en fotograaf Eddy Ellert begeven zich door Amsterdam-Oost en komen bekende en onbekende buurtgenoten tegen. Deze keer Enda Jansen (89), die dagelijks drie uur wandelend het stadsdeel doorkruist.
Jim Jansen | Foto Eddy Ellert
‘Eigenlijk is het vandaag een halve zondag,’ zegt ze als ze gaat zitten op een bankje bij het koffietentje op de hoek van de Middenweg en de Wakkerstraat. Het is eerste pinksterdag, en terwijl eerste zonnestralen zich aarzelend vertonen, stelt Eddy zijn camera scherp. Onderwijl nippend aan zijn hazelnoot-latte met havermelk. Eddy kan niet alleen prachtig fotograferen, maar hij heeft ook een neus voor lekkere koffietjes.
Enda is niet alleen buurtgenoot, maar ook mijn moeder die in 2017 na twintig jaar Den Helder terugkeerde naar de Watergraafsmeer, waar ze in 1974 ging wonen. Ze werd geboren aan de Zuidwest kust van Ierland en voor de liefde trok ze naar Nederland. Het grote verschil tussen de twee landen? ‘Hier in Nederland is de gezondheidszorg veel beter. Mocht je ziek worden, dan ben je hier in Amsterdam een stuk beter af dan bijvoorbeeld in Dublin.’
Ondanks dat ze bijna negentig is, heeft ze amper last van pijntjes en kwalen. Haar geheim? Naast dat ze een immer optimistische inborst heeft, wandelt ze minimaal drie uur per dag door de buurt. ‘In de ochtend naar de plek waar vroeger het Ajax-stadion stond en nu een prachtige schildering van Johan Cruyff staat. En na de lunch richting de Ringdijk en soms als ik zin heb iets verder naar de Pretoriusstraat.’
‘In 1974 kwamen we hier wonen en sinds die tijd kom ik al bij de Albert Heijn op het Christiaan Huygensplein. Ik vind het een hele fijne winkel en ken er de weg. En als ik een keertje iets niet kan vinden, dan is er ontzettend aardig personeel dat me altijd wil helpen. Elke dag kom ik er wel om een iets kleins te kopen. Een paar tomaten, een pak yoghurt of een Allison brood, dat bijna net zo lekker is als het brood van bakker Hartog. En nee, ik reken niet af bij de zelfscankassa. Ik vind het leuk om met iemand te praten en daarnaast ben ik ook digibeet, dus van dat scannen snap ik helemaal niks.’
We moeten weer door. Eddy naar het Wereldmuseum Amsterdam waar hij ook voor deze onvolprezen krant een beeld moet maken. En ik moet deze column gaan uitschrijven. Voor de volledigheid vraag ik of ik nog even de tekst moet opsturen, waarna ze me lachend aankijkt. ‘Stuur die email, maar naar jezelf, want ik lees die dingen toch niet.’
