Op 15 september is in haar knusse huisje aan het Zuivelplein in Betondorp de in haar buurt en daar buiten heel geliefde dichteres Hiltje Hettema overleden. Hiltje, die 85 jaar is geworden, leed aan alvleesklierkanker. Zij hield bijna altijd open huis, organiseerde film- en muziekavondjes voor iedereen, die maar wou komen en ontving ook maandelijks haar eigen schrijfclubje thuis.
Jaap Kamerling
Grappig was, dat het touwtje bij haar nog gewoon uit de brievenbus bungelde. Je was altijd welkom en ze was nergens bang voor. Hiltje werd afgelopen zaterdag onder grote belangstelling door buurtbewoners en vrienden per bakfiets naar de Nieuwe Ooster vervoerd. Bij de plechtigheid in de volle aula wilde ze alleen mooie muziek van Bach en geen toespraken. Tijdens de aria’s werden ontroerende beelden uit haar leven getoond.
Hiltje werd in 1937 in Schoorl geboren uit Friese ouders. Haar vader was architect en haar moeder onderwijzeres. ‘Ik kom uit een heel rood nest, zei ze altijd, en mijn ouders waren echte anarchisten.’ Haar moeder stond dicht bij de natuur en liep meestal op blote voeten.
De architect in haar vader was gegrepen door de architectuur van Betondorp en na Schoorl verhuisden ze naar Betondorp, waar Hiltje opgroeide aan de Zaaiersweg recht tegenover de begraafplaats. Daarna woonde ze een tijd in de Bijlmer en sinds 2008 weer in het vertrouwde Betondorp.
Hiltje had altijd beelden en bijzondere gedachten in haar hoofd, die ze bewerkte tot verhalen en gedichten en soms ook op muziek zette en als liedjes zong. Ze speelde klavecimbel, piano, accordeon, saxofoon en fluit. Ze was al vanaf het begin lid van schrijfclub De Klus in Oost, opgericht door Simon Vinkenoog en ook een halve eeuw lid van de Amsterdamse Voorleesclub, waarvan ik haar zelf ken. De AVC bestaat dit jaar 50 jaar. Ze weigerde een pc te gebruiken, wars als ze was van alles wat digitaal is, ze schreef nog gewoon met pen op papier. Met hoge uitzondering vroeg ze me wel eens een tekstje op m’n pc te zetten en het ergens naar toe te mailen.
Hiltje had drie kinderen, van wie ze er twee overleefde, vier kleinkinderen en twee achterkleinkinderen. Een week voor haar dood overleed haar zoon Fedde. Dat verlies was heel zwaar voor haar.
Hiltje was optimistisch, vriendelijk, gastvrij, creatief en heel levenslustig. Ook heel avontuurlijk trouwens. Ze was al bijna tachtig toen ze nog op haar fietsje met het tentje achterop in haar eentje naar Polen fietste om daar onder meer concentratiekamp Auschwitz te bezoeken. Ze zong daar liedjes over de Bijbelse figuur Mordechai. Zelf was Hiltje niet gelovig. Ze zette zich er eerder vanaf haar anarchistische jeugd tegen af. Wel was ze heel verdraagzaam en stond ze voor alles open. Anarchisme betekende voor haar vrijheid. De buurt en haar vele vrienden zullen haar erg missen. Hieronder een recent gedicht van Hiltje.
Fluitekruid
Laat mij sterven in een bed van Fluitenkruid,
Wanneer ik dan mijn ogen sluit
O’hopelijk is dat dan in mei
Geen anonieme kamers in een ziekenhuis
Een laatste opknapbeurt, gefrutsel aan mijn lijf
Geen harde stappen van moderne klompen op de gang
Met op de achtergrond een voetbalwedstrijd
Voor hoe lang
Nee! Alsjeblieft zeg!
Laat mij sterven in een bed van Fluitenkruid
Alleen die van mij houden zij erbij
En hopelijk is dat dan in mei
Hiltje Hettema
Lees ook
De boekenkast van Hiltje Hettema
Hiltje Hettema: energiek en creatief
