| Verhalen uit de Plantage | Dick Pol |
Laatst dook het woord weer eens op. ‘Huidhonger’. Lang niet gezien. Je zult er maar last van hebben. Wat heeft een mens nu echt nodig? Fysiek contact? Niet mijn idee. Persoonlijk hecht ik tegenwoordig, nu mijn hormonen enigszins tot rust zijn gekomen, meer aan geestelijke verwantschap. Een lach, een vriendelijk gebaar. Ik hoef niet per se te worden aangeraakt of iemand vast te houden. Het hoeft ook niet (meer) groots en meeslepend te zijn. Een uurtje per dag een beetje gelukkig is voor mij voldoende. Ik ga al jaren niet op reis. In mijn buurtje valt genoeg te zien en te beleven. Mijn venster vormt een tableau vivant. Ik mag dan ook graag naar buiten kijken.
Het is alweer een tijd geleden dat de buurt werd opgeschrikt door een keurige oudere dame die, sinds mensenheugenis, met haar hond, een vertrouwd patroon vormde in de achtergrondruis van de Plantage. Van de ene dag op de andere ging zij zich naakt op straat vertonen. Zij was – naar men zei – haar verstand kwijt. Ik vraag mij af of dit wel klopte. De vrouw maakte een zeer tevreden indruk. De hond vond het prima.
Twee oude mensen komen dagelijks voorbij. Klokslag half tien begeven zij zich oostwaarts. Het paar bewandelt een uur later dezelfde weg in omgekeerde richting. De man trekt dan de vrouw een beetje mee. Zij zijn voortdurend in gesprek. Waar zouden zij het over hebben?
De tortelduiven zijn verkast van de boom aan de achterkant van mijn huis naar de boom aan de voorkant. Soms zijn ze met twee, soms alleen. Is hier sprake van twee plus één of één plus één? De katten, die de gang van zaken op de voet volgen, weten waarschijnlijk het fijne, maar hullen zich in radiostilte. Ik denk dat het gekrakeel van de groene halsbandparkieten in de achtertuin de duifjes teveel is geworden. Aan de andere kant is het verkeerslawaai ook geen pretje, los van de lastige kraaien.
Zo heb je altijd wat.
