De column van een stadsdeelbestuurder komt dit keer van Ivar Manuel.
Wie nu, de wanhoop nabij, op zoek is naar een huisje in Amsterdam zal het zich haast niet kunnen voorstellen, maar zo’n 50 jaar geleden, in de jaren 70, verlieten Amsterdammers massaal hun stad. De slechte woningen, de vieze armoedige stad, je moest wel gek zijn om er te blijven wonen. Zo kon het niet langer in onze hoofdstad. Er moest wat gebeuren.
Dat er in onze mooie stad iets moet gebeuren, is van alle tijden en ook dat onze ambtenaren daar in hun comfortabele bureaucratie eindeloos over kunnen ouwehoeren. Eind jaren 70 was daar de wethouder die er genoeg van had, in gelul kun je immers niet wonen. Amsterdam ging op de schop, krotten werden vervangen door lelijke betonnen nieuwbouw. Ik heb zelf gedurende mijn studietijd in zo’n pand mogen wonen. Foeilelijk, maar functioneel. Mijn toenmalige vriendin woonde in de Indische buurt, in een oud pand op de begane grond. Het was onvoorstelbaar hoe dat huis er vanbinnen uitzag. De houten vloer verrot en scheef, de bakstenen muren broos en wankel (wat hield dat huis eigenlijk overeind…?) en het plafond zo dun dat de bovenburen net zo goed in de kamer konden staan. Ik herinner me dat we er een keukentje in hebben gezet, tegeltjes schots en scheef tegen een stukje muur geplakt. En naast het toilet een douche hebben geplaatst waarvan de afvoer gewoon vrijelijk in de kruipruimte onder het huis liep.
Lang heeft ze er overigens niet gewoond want na een paar maanden werd er ingebroken, ze kwamen binnen dwars door het grote raam van de woonkamer, gelukkig was ze niet thuis.
De Indische buurt daar was het bar en boos. De jaren 80 waren dat, sindsdien is er veel veranderd. En juist in de delen waar de betonnen bunkers niet werden gebouwd, gaat het nu goed. Er is gerenoveerd, de studenten werden gelokt, er werden woningen verkocht en er kwam een koopkrachtiger publiek te wonen. Het resultaat van deze nieuwe bevolkingssamensteling is in de Javastraat te zien. Van dode verpauperde winkelstraat is het er hot and happening geworden, maar niet aangeharkt, juist rommelig en divers. En ook in de zijstraten is de buurt veranderd, de corporaties geloven er weer in en de laatste krakkemikkige panden worden of mooi gerenoveerd of vervangen door nieuwbouw.
Ik mocht de afgelopen week een betonplaat hijsen naar het hoogste punt van het nieuwbouwcomplex Senang aan de Borneostraat. Senang staat op de plek waar voorheen het gebouw AQ16 stond. Het blok is nog lang niet af, maar je ziet nu al dat het architectonisch en kwalitatief veel beter wordt dan wat er stond. En ook de woningen zullen straks niet alleen sociale huur zijn, maar ook middenhuur. Mijn vroegere vriendin zou zich er zeker ‘senang’ voelen, ware het niet dat het inmiddels een dame op leeftijd is die in Parijs woont.
