Donderdag begint voor mij ’s ochtends, in bed, gedekt door twee poezen, met thee en de taalpagina van de Volkskrant. Nuttige weetjes en aardige anekdotes. Het wereldnieuws kan wel even wachten, beter voor het humeur. Het heeft wel iets van de ter ziele gegane pagina in dagblad ‘Trouw’ met de fraaie titel ‘Nederlands genootschap ter bevordering en verbreiding van nutteloze kennis’. In een van de VKrubrieken vertellen lezers korte verhaaltjes over vroeger aangaande ‘familiejargon’. De meeste mensen zullen dit wel kennen. Woorden en uitdrukkingen die alleen in familiekring worden gebruikt. Dikwijls zonder dat je dit beseft.
Zo zei mijn moeder vaak ‘Piet Pruim’ als er iets mis ging. Ze zei het ook als het aanbod op de televisie tegenviel. Er was indertijd niet zoveel keus. Ik heb het met Google opgezocht, maar ik kwam niet verder dan een verdediger met deze naam, van de voetbalclub Fc Drenthe, die is gestopt in 1971. Hij zal niets te maken hebben met het gemopper van mijn moeder.
Ik kom hier op omdat ik vanmorgen bij het knippen van de nagel van de grote teen van mijn linkervoet een adertje raakte. Het knippen leverde problemen op daar de nagel een beetje was ingegroeid. Het gevolg was een bloedbad. Als hartpatiënt slik ik bloedverdunners. De straf in dergelijke situaties is altijd minstens een kwartier. Luide ‘Piet Pruim!’ dus. Of gewoon ‘kut!’ Dit laatste mag waarschijnlijk niet van de alomtegenwoordige taalpolitie. Dat is ook zoiets. Maar daar ga ik het een andere keer wel over hebben. Verder gaat het redelijk goed. Groeten uit de Plantage.
