Wie naar de stad fietst vanuit onze buurt ziet dat de ouderenwoningen van Sint-Jacob af zijn. Toch blijven de parkeerplekken voor scootmobiels leeg en zijn de swapfietsen prominent aanwezig bij de ingang aan de Plantage Middenlaan. Veel van de buren zijn nog jong, expats en/of tweeverdieners. Maar Thomas Gravemaker en Christine Scott hebben het naar hun zin in hun seniorenwoning.
Anneke Hesp | Foto’s Frank Schoevaart
Vijftien maal zijn ze verhuisd. Eerst pendelen tussen Amsterdam waar Thomas Gravemaker als vormgever werkte, en Londen waar Christine Scott als modeontwerpster werkte. Toen samen in Londen, daarna Parijs. Verder naar Zuid-Frankrijk, Edinburgh en uiteindelijk weer Amsterdam. Ze hebben op 11 vierkante meter gewoond, op 18, op 23 en nu ze aangekomen zijn in een seniorwoning in De Nieuwe Sint-Jacob tegenover Artis hebben ze 74 vierkante meter. Ongeveer dezelfde afmeting als ze hadden op het Haarlemmerplein waar ze de laatste tien jaar hebben gewoond.
Niet echt oud?
Waarom zijn ze er weggegaan? Thomas: ‘Het werd daar steeds drukker, zoals overal in de stad. En er speelde het probleem van de dove gevel. Aan de overkant van de straat achter ons liep de spoordijk en daar was geen raam dat ooit open kon. De temperatuur kon oplopen tot 29 graden. Als bewoners gingen we daarover in overleg met de gemeente, maar uiteindelijk leverde dat niks op.’
Ze waren het beu en keken elkaar aan. Ze hadden geen kinderen. Het pensioen kwam eraan, maar dat geld zat vooral in hun huis. Dat hadden ze samen verdiend in hun lange carrières. Hoe ga je dan verder? Veel mensen in die situatie en op die leeftijd aarzelen dan; ze willen liever niet vooruit kijken. Want ze zijn toch nog niet echt oud? Maar Thomas en Christine begonnen te rekenen. Al snel begrepen ze dat de verkoop van hun woning voldoende zou opleveren om comfortabel te gaan huren. Ze ondernamen stappen.
Hoor de papegaaien
In Dordrecht zagen ze vanuit het hotel Villa Augustus – met zijn fantastische tuinen – hoe een kantoorgebouw omgevormd werd tot huurwoningen. Christine: ‘We gingen verder kijken op internet en kwamen toen De Nieuwe Sint Jacob tegen.’ Thomas ging er even langs na zijn werk. Te laat voor een officieel bezoek maar iemand was vriendelijk en nam hem mee. Hij kreeg een bouwhelm op, zag overal pijpen en kabels, druipende balkons. Ineens knalde een voordeur dicht en moest er nog een bouwmaat gebeld worden om er weer uit te kunnen. Christine moest het doen met wat hij haar vertelde. Ze aarzelden niet lang en tot nu toe heeft Christine geen spijt. ‘De rust, het groene uitzicht over Artis vanuit het balkon. Dat je daar heerlijk buiten kan zitten en in de avond de papegaaien hoort.’
Is het precies wat ze hadden verwacht? Thomas: ‘Nee, we hadden gedacht dat we tussen de oude mensen zouden komen te zitten, daar waren we een beetje bang voor. Maar er wonen ook jonge mensen, naast ons een moeder met een kind. Eigenlijk vinden we het wel leuk om zo gemengd te wonen.’
Uitgehold voornemen
Veel senioren in Oost hoopten dat er in de Nieuwe Sint-Jacob een kans zou zijn op een geschikte woning dichtbij. Maar de meesten schrokken terug van de prijs. Toch was het project wel bedoeld voor ouderen in de buurt. De oude Sint-Jacob was een van de 62 verzorgings- en verpleeghuizen die vernieuwd moesten worden en beschikbaar blijven voor ouderenhuisvesting volgens afspraken tussen de gemeente Amsterdam en de andere partijen met belangen rond de verzorgings- en verpleeghuizen. Daarbij zou ook sprake zijn van zorg nabij en een sociale ruimte.
In de vrije sector zou dit leiden tot 500 nieuwe seniorwoningen per jaar. Zijn de 305 appartementen in de Nieuwe Sint-Jacob
daar echt onderdeel van? Het lijkt er niet op als ze gewoon verhuurd worden via Funda aan iedereen die het kan betalen. Er wordt op die site wel geschermd met het woord levensloopbestendig, maar dat is niet hetzelfde als een woning bestemd voor een zeventigjarige. Hoe kan een voornemen van zoveel partijen zo snel uitgehold worden?
Of die medische en sociale zorg er nu komt, is ook nog maar de vraag als zoveel woningen toch niet bewoond gaan worden door ouderen. De financiering komt dan simpelweg niet rond. Er zijn anderen die het wel kunnen betalen en dan komen de swapfietsen te staan op de parkeerplekken voor scootmobiels. Die zijn nu erg leeg.
