| Verhalen uit de Plantage | Dick Pol |
Bij het ontwaken, vanmorgen, was het weer eens raak: naast mijn kussen lag een vel papier met daarop in potlood, in hanenpoten maar wel duidelijk mijn handschrift, een aantal onsamenhangende woorden: ‘Moet een, bescilleng, maar morgen, kan, ook over, naar maan.’
De strekking werd mij niet duidelijk. Hoewel ik broodnuchter was gaan slapen, kon ik me van een en ander niets herinneren. Evenmin als bij vorige gelegenheden dat ik ’s ochtends vanuit een andere wereld werd verrast met een bericht. Schrijfgerei is meestal wel binnen handbereik, maar ik moet een lampje hebben aangeklikt. Een leesbare tekst opschrijven in het donker is me nog nooit gelukt.
‘Kan ook over’, ‘naar maan’… Dat is allemaal nog wel te bevatten, maar ‘bescilleng?’ Wat zou de schrijver daarmee bedoelen?
Van kinds af ben ik geboeid door de droomwereld. Toen ik ouder werd, raakte ik gefascineerd door het mogelijke bestaan van meer dimensies dan de vier waar we dagelijks mee te maken hebben: lengte, breedte, hoogte en tijd.
Alles en iedereen bestaat uit elementaire deeltjes, met als ultieme bouwsteen de quark. Als ik het goed begrijp, is elk quarkdeeltje verbonden met een antideeltje, dat zich kan bevinden in een ander zonnestelsel. Zo kan er dus een parallelle werkelijkheid ontstaan, met ‘doppelgänger’ en al.
Osewoudt!, W.F. Hermans – zoek die maar op.
De laatste tijd, als ik mijn boodschappen doe op de Dappermarkt, word ik steeds vaker hartelijk begroet door atletische jongemannen. Onlangs bood er eentje aan om mijn tas te dragen… Het kan niet anders, of ik vertoon sterke gelijkenis met een onderwereldcapo van mijn leeftijd, mét manke voet en al. Ik hoop dat hij niet te veel vijanden heeft. Ik zou me bijna zorgen maken.
Echter, om met de dichter J.C. Bloem te spreken: ‘t Had zooveel erger kunnen zijn’
