| Verhalen uit de Plantage | Dick Pol |
Om met de deur in huis te vallen: ik weet de oplossing ook niet, maar het gaat niet best met de wereld.
Als het er ooit van komt, zal men ons tijdperk beschouwen als een pikdonkere periode. De verkeerde mensen staan aan het roer; een bejaarde in Washington van wie je niet kunt zeggen dat hij een grote toekomst voor zich heeft, een gestoorde maniak in Moskou en nog wat getroebleerde randfiguren. Er is heel wat aan de hand. We zitten in een sneltrein naar de afgrond.
Hier te lande komen er verkiezingen aan; statenverkiezingen. Er zijn amper kiezers die precies weten wat dat voor ze betekent. Sterker nog, dat is ook nauwelijks te bevatten. Van alle kanten wordt gemeld dat de uitslag van deze stembusgang de graadmeter is voor het politieke klimaat in het land – maar daar stem je niet voor. Ja, indirect, wordt gestemd over de bezetting van de zetels in de Eerste Kamer, belangrijk voor alle wetgeving. Maar daar stem je evenmin voor.
Waar je wel voor stemt, is de verdeling van de zetels in de Provinciale Staten. Een achterhaald, schimmig bestuursorgaan. Hier worden beslissingen genomen waar je dagelijks mee te maken hebt. Onlangs nog in het nieuws, toen het onduidelijk was waar de zeggenschap lag voor reclame-uitingen langs de snelweg. Het ging daarbij om het aan- dan wel ontmoedigen van het nuttigen van dierlijke producten. Het was niet eens duidelijk, mij in ieder geval niet, terwijl ik niet van gisteren ben, wie er ging over het toekennen van zeggenschap. De rechter, een ministerie, de koning? Het gedoe rond de Hoogovens!? Geen klein bier! Het welzijn van honderdduizenden mensen! Schiphol!
Wie of waar stemmen we dan voor? Een college van veelal oudere partijtijgers dat, tegen een riante vergoeding, vergadert in provinciehuizen onder leiding van de commissaris van de Koning. Dit bestuursorgaan spint een web van regels, geboden, verboden en belastingen waar de gemiddelde burger voortdurend tegenaan loopt. Daar wordt weinig ruchtbaarheid aan gegeven.
Het toeval wil dat ik ben bevriend met een, voormalig, prominente provinciale bestuurder. Hij had na een vrij onzichtbare carrière in Den Haag, later in Brussel, zijn vizier gericht op het reilen en zeilen in Noord-Holland. Een rustige, verstandige man die evenwel niet uitblonk in visie. Hij was in mijn ogen niet de slechtste kandidaat – al heeft er nooit iemand daadwerkelijk op hem gestemd.
Ik weet dat ik vanaf de zijlijn gemakkelijk praten heb. Eerlijk gezegd heb ik heus waardering voor de stads- en statenbestuurders, bestuurders van sportverenigingen, buurtverenigingen en iedereen die zich oprecht inzet voor het algemeen belang.
De ironie van het lot wil dat mijn vriend nu is verwikkeld in een conflict met de gemeente Amsterdam. Ik ben benieuwd hoe dat afloopt.
En bij nader inzien: toeval bestaat niet!
