| Verhalen uit de Plantage | Dick Pol |
Nou dat was weer niks, met die verkiezingen – als u het mij vraagt, althans (om met mijn voormalige overbuur Henk Spaan te spreken: ‘vraag het mij dan niet!’).
Terwijl het toch zo veelbelovend begon, gezellig met de buren in de kantine van de korfbalclub aan de Plantage Parklaan. Mooie entourage. Buiten kregen kinderen tennisles, binnen was het onverwacht druk – wellicht vanwege het prachtige weer.
Een en ander werd in goede banen geleid door drie vrouwen van middelbare leeftijd achter een paar keukentafels. Het had iets gemoedelijks, een sentimental journey naar de jaren vijftig van de vorige eeuw. Er was enige verwarring, omdat je eerst in de rij moest staan voor een stembiljet en daarna in een andere rij voor de stembus.
Bij de ingang had een beroemde dirigent op leeftijd problemen met de rolstoel van zijn vrouw. Toen ik een handje toestak, keek hij me dankbaar aan. Vervolgens sloot ik aan bij een kennis uit café Eik & Linde. Dat viel mee; hem had ik eigenlijk niet verwacht op een stembureau.
Over stemming gesproken: voor me stond een buurman die landelijke bekendheid geniet als klassiek gitarist. Hij zal de juiste toon wel hebben gevonden. Tussen neus en lippen door stond ik op de valreep nog campagne te voeren voor de Partij van de Dieren.
Zo maak je op een doordeweekse dag nog eens iets mee.
Wat het helemaal bijzonder maakt, is dat de dirigent negen jaar geleden is overleden. Lang leve Google! À propos, het zij nog eens gezegd: toeval bestaat niet. Humor wel gelukkig. Dubbelgangers ook.
Los daarvan ben ik van mening dat Amsterdam zich moet losmaken van de rest van dit gave land. Iedereen is welkom. Behalve toeristen.
En anders: vraag het mij dan niet!
