| Verhalen uit de Plantage | Dick Pol |
Laatst kwam in een discussie de kwestie aan de orde: wat is nu eigenlijk een zinvol bestaan? Mij werd voor de voeten gesmeten dat ik maar wat aanklooi. Dat is ook zo, dat zal ik niet ontkennen. Maar: al die andere ploeteraars die denken dat ze goed bezig zijn, hebben die het bij het rechte eind in hun dagelijkse saaie routines, op weg naar het einde?
Mensen die verhalen vertellen, gedichten schrijven, geven kleur aan de samenleving. Die heb je nodig. De kern van mijn activiteiten, kaartspelen, wordt door de goegemeente niet beschouwd als nuttige bezigheid. Schaken wel, of biljarten, pijltjes gooien, pingpongen, ik noem maar een paar zijstraten. Is dat rechtvaardig?
Een en ander, schaken en kaarten, kwam samen in het koffiehuis op het Leidseplein. En hoe je er ook over denkt: we hebben heel veel lol gehad.
Binnen een groepje jonge, enthousiaste schakers – er zaten getalenteerde koppen tussen, ze gaven een blad uit, de naam weet ik niet meer – loopt een discussie over communicatie en aanverwante menselijke interactie. Zeer interessant en op een hoog niveau. F. A. laat een bommetje vallen; hij beweert dat het niks uitmaakt wat hij zegt als hij een bestelling plaatst. Hij is van mening dat de kelner van dienst, onafhankelijk van wat hij roept, hem zijn ‘vaste recept’ zal komen brengen. Om zijn stelling kracht bij te zetten, bestelt hij op luide toon een ‘lalalala’. En jawel: even later komt André, de kelner van dienst, naar de tafel waar het groepje zich uitleeft in ‘vluggertjes’, een spektakel op zich – om een tarief, natuurlijk. Hij serveert F. een warme chocomel met slagroom, zijn favoriete consumptie. De lalalala-bestelling werd daarna standaard.
In dit licht speelt het komische intermezzo met de schakende teddybeer R.H.R. Hij was ooit bijna jeugdkampioen van Europa, maar ‘eeuwige pechvogel’. Als gevolg daarvan een notoire querulant, die goed bezig is met een dieet dat voornamelijk bestaat uit vet en eiwit. Als hij een tijdje dagelijks een vaste order heeft geplaatst van twee gehaktballen met augurk, zonder brood, beklaagt R. zich over de omvang van de ballen. Uiteraard brengt André de eerstvolgende ronde twee balletjes die inderdaad duidelijk aan de kleine kant zijn. R. ontploft. Hij schreeuwt met zijn kenmerkende hoge stem: ‘Dit is de laatste keer dat ik hier gehaktballen bestel!’ ‘Mooi!’, zegt André, ‘dan hoef ik die kleine ballen niet meer te maken.’ Lachend komt hij meteen hierna aanzetten met twee extra grote ballen.