| Verhalen uit de Plantage | Dick Pol |
Eindelijk zomer, de zon schijnt uitbundig. Bij de markt, in de Reinwardtstraat, houden twee jongetjes een wedstrijd verspuwen. Even verderop laat een vrouw haar kleuter piesen tegen een regenpijp. Uit een raam dwarrelt het geluid van Bob Marley. Amsterdam is mooi zo.
Ik loop de Dappermarkt op en ik kom A. tegen bij de groentestal op de hoek. Toen ik A. voor de eerste keer zag (terras Leidseplein, jaren zestig) vond ik haar het mooiste meisje van de wereld. Fijne lijnen, ravenzwart haar, prachtige groene ogen… mooier kon haast niet. We leerden elkaar kennen op het verjaardagsfeest van B. en zijn sindsdien bevriend.
De afgelopen vijftig jaar zijn we, beiden, altijd, min of meer, blijven wonen in dezelfde buurt (Centrum Oost). Ik heb heel wat met haar meegemaakt. Ze overwon een cocaïneverslaving en ze is nog voor korte tijd bij me ingetrokken toen haar relatie op de klippen liep.
Na mijn fantasieloze vraag ‘hoe gaat het met je?’ valt ze even stil. ‘Er is bij mij een maand geleden dementie vastgesteld’ zegt ze. Nu ben ik op mijn beurt even stil. Ik vertel A. dat ik deze ellende heb meegemaakt met mijn broer, dat ik weet wat een ramp dit is. Ik zeg maar dat ze van iedere dag het beste moet maken. Ik weet zo een, twee, drie niets anders te verzinnen.
Ik raad haar aan om alleen nog leuke dingen te doen. ‘Ja’, zegt ze fel, ‘en ik laat me niet vastbinden’. ‘Ik heb vaak ruzie met mijn man en ik vergeet van alles, maar jou zal ik niet vergeten’. ‘Ik jou ook nooit hoor’, antwoord ik. ‘Ik moet kattenvoer kopen’, zeg ik omdat ik niets beters meer kan bedenken. ‘Poezen moeten eten’ zegt A. Ze gaat op haar tenen staan, omhelst me, kust me op de mond en loopt de hoek om van de Van Swindenstraat.
