In onze selfie-society draait alles om ons ego. Maar hoe ziet het er uit als we het leven ervaren door de ogen van de wereld in plaats van die van onszelf? Filmmaker Vanesa Abajo Pérez maakte de film en tentoonstelling ‘Ik ben mijn lichaam niet’ over deze perspectiefwissel. Vanuit dit uitgangspunt portretteert ze levensbedreigend zieke Nederlanders en vereeuwigt hen in een multimediale reis.
Vanesa Abajo Pérez is gefascineerd door objecten. Wat vertellen voorwerpen over een mens? Wat vertellen ruimtes? De omgeving van mensen is levenloos, maar toch doordrenkt van emoties en verhalen. De filmmaker sprak met vele mensen die met hun naderende dood werden geconfronteerd. Ze onderzocht hun veranderde waarneming, van zichzelf en van het leven. Het is een lopend onderzoek.
De eerste resultaten van dit filmisch-poëtische onderzoek zijn te zien in deze tentoonstelling. Het is een ingetogen en nostalgische reis, op de rand van het filmische en het literaire. Abajo Pérez houdt vast aan de mens, voorbij het sterfelijke lichaam.
Het idee voor het project ontstond toen Abajo Pérez een aantal jaar geleden een korte film maakte over haar ongeneeslijk zieke tante in Spanje. Haar tante las een gedicht voor over dat huis: de mensen die het ooit bewoonden zijn er niet meer, maar het huis voelt alsnog levend. Abajo Pérez nam de stem van haar tante op en filmde het huis.
Na haar overlijden besefte ze dat haar tante zichzelf, dankzij gedicht en verfilming, had vereeuwigd. Haar tante was als het ware opgegaan in het huis. Op basis van deze troostrijke gedachte en de positieve respons op filmfestivals begon ze aan ‘Ik ben mijn lichaam niet’.
De tentoonstelling bestaat uit een film, een serie installaties en gedichten van dichter Maud Vanhauwaert. Vanaf zaterdag 12 december te zien in Museum Tot Zover.
