| Verhalen uit de Plantage | Dick Pol
Met het klimmen der jaren stijgt de neiging om terug te kijken. ‘Want ik, dan ik, maar ik, als ik…’. Om met mijn oude vriend, de dichter H. te spreken. Dan had de (mijn) wereld er wellicht heel anders uitgezien.
Lichtjaren van energie en tijd heb ik gestoken in de bridge’sport’. Als ik nou al die moeite had besteed aan een fatsoenlijke studie. Kunstzinnige uitingen die er toe doen. Een politieke carriëre? Merkwaardigerwijs ben ik zowel benaderd om mee te werken aan de oprichting van ‘Nieuw Links’ als aan die van D66. Het werd ten slotte een beetje Provo.
‘Want ik, dan ik, maar ik, als ik…’. Was ik dan gelukkig(er) geweest? Ik vraag het me af. Daar staat bovendien tegenover dat ik aan bridge en door bridge veel plezier heb beleefd. Niet in de laatste plaats vanwege goede resultaten. Ik ben tegen mijn natuur in, nog eens op reis geweest. Bijzondere mensen ontmoet.
Zo ben ik, denk ik, getuige geweest van de oerknal van de selfie cultuur.
Spoor deed zijn naam eer aan. Hij spoorde niet. Nomen est omen. Dat was niet om te lachen. Het had te maken met zijn jeugd. Hij had zijn jonge jaren, noodgedwongen, gedeeltelijk, doorgebracht in een kamp in Indië. Evenwel: A. week af op een leuke manier. Het heeft er niks mee te maken, maar hij speelde prachtig piano.
Bij grote bridgetoernooien speelde je indertijd, twee dagen lang, afwisselend, ’tafels’ van vier spellen tegen gelote tegenstanders. Deze werden ingericht naar speelkracht. In een veld van een paar honderd paren. Iedereen speelde synchroon dezelfde spellen. De spellen zaten in een mapje. De kaarten waren vooraf gesorteerd.
Zo kon het gebeuren dat onze A. de degens kruiste met oud-wereldkampioen Hans K. Ik zat met mijn partner aan de tafel ernaast. Toen de scores onverwacht goed leken uit te pakken voor A. stond hij op. A. pakte verrassend snel, uit de tas die hij altijd met zich meezeulde, een fototoestel. Hij maakte een foto van Hans K. en van het scoreformulier. Met de woorden: ‘die ga ik bewaren!’ De mond van de verbouwereerde K. viel open van verbazing. Eerlijk is eerlijk, dit had ik niet willen missen.
En zo rommelt dit quantumpakket verder. Een onzekere toekomst tegemoet.
‘Want ik, dan ik, maar ik, als ik …. ‘.
