Oostommetje: Flevopark

Tijd voor een voorjaarswandeling in het Flevopark. Nu de blaadjes nog niet aan de bomen zitten, vallen sommige zaken in het park beter op. De zon dringt nog door tot de bosbodem met zijn bloeiende planten. Vogels in bomen en struiken kun je beter zien.

Tekst, Foto’s en kaartje Goos van der Sijde

De ov-halte op de Insulindeweg tegenover het Flevohuis is ons beginpunt. We lopen over een smal pad dat de Joodse Begraafplaats kruist. Het werd vroeger het zwarte weggetje genoemd omdat het was verhard met cokes van de Oostergasfabriek (bron: Geheugen van Oost). Op de begraafplaats zien we tussen het riet en gras nog enkele grafstenen, maar de meeste stenen zijn hier weggezakt in de moerassige grond.

Verderop, bij de Valentijnkade, staan meer grafstenen overeind. Vrijwilligers zijn daar bezig om de ruim 300 jaar oude begraafplaats deels te restaureren. Daarbij houdt men ook rekening met de natuur. Doordat de begraafplaats niet openbaar toegankelijk is, is het ook een belangrijke rust- en schuilplaats voor dieren. Zo zijn er boommarters, wezels en zelfs reeën en vossen gesignaleerd.

We lopen verder en slaan rechtsaf het zogenaamde wilde paadje in, een rustiek pad met houtsnippers. Je waant je dan bijna in een natuurgebied, hoewel de tingelende tram verderop die illusie even verstoort. Tjiftjaffen zijn weer terug uit het zuiden en je hoort ze volop zingen ‘tjif-tjaf-tjif-tjaf-tjif-tjaf’ en we zien een roodborstje. Op een tak van een struik zingt het zijn aarzelende, parelende liedje.

Het wilde paadje komt uit bij de Hekkepoort (1), de hoofdingang van het Flevopark. Op de poort staat het jaartal 1770 en dat lijkt vreemd, want het park bestaat pas sinds 1931. Toen werd het door Jac. P. Thijsse als Zuiderzeepark geopend. De Hekkepoort is hier pas in 1938 neergezet, maar oorspronkelijk stond hij voor de Muiderpoort. Omdat hij te smal was voor een nieuwe bredere brug is de Hekkepoort afgebroken. Na een lange tijd in de opslag kreeg de poort uiteindelijk deze plek. Inmiddels voldoet hij al jaren prima als monumentale toegangspoort tot het Flevopark.

We wandelen het park verder in en passeren een houten brug. We horen rauwe reigerkreten, signalen van de blauwe reigers die hier hoog in de bomen nestelen. Ze broeden sinds 1999 in het Flevopark en met tientallen nesten is het een van de grotere broedkolonies van Amsterdam.

Na het reigerbos lopen we door langs de grote vijver en komen uit op een grasveldje bij het Nieuwe Diep. Daar zien we een kleine, maar bijzondere bronzen sculptuur. Dat ‘keukentrapje’ (2) heet Rotsvast en is ooit clandestien geplaatst door kunstenaar Rob Ligtvoet. De golfjes op het beeld zijn een afdruk van het strand van IJmuiden. In het beeld heeft hij natuur en kunst willen combineren.

De randen van het Flevopark (3) zijn bosachtig van karakter en daar is het in april en mei een feest voor je zintuigen. Want niet alleen zié je hoe de massaal wit bloeiende daslookplanten een heel tapijt onder de beukenbomen vormen, het is ook bijzonder goed te ruiken (uiengeur!). Verderop staat het prachtige bronzen beeld De Worstelaars van Hans IJdo (4).

We lopen door het bos langs de historische tuinhuisjes naar Proeflokaal ‘t Nieuwe Diep (5) dat – behalve op maandag – ’s middags open is voor een lekkere borrel. Het is gevestigd in het gebouw van het oude (stoom-)gemaal, dat al lang geen dienst meer doet als gemaal. Het gebouw uit 1881 staat op de fundamenten van de Oetewalermolen die in vroeger tijden de Overamstelse Polder moest drooghouden.

Vanaf het pad naast het Flevoparkbad kijk je uit over het Nieuwe Diep dat is ontstaan tijdens een dijkdoorbraak in de 15e eeuw. Vlak bij het rietmoeras bij de Amsterdamse Brug (6) genieten we nog even van het weidse uitzicht. Het geeft je het gevoel helemaal aan het oostelijke einde van Amsterdam te zijn. Laten we die illusie koesteren.