Het Nieuwe Diep is een plas aan de oostkant van Amsterdam die doorsneden wordt door het Amsterdam-Rijnkanaal. Een wandeling met frisse luchten, de fraaie Nesciobrug, de oude Diemerzeedijk en leeuwen als poortwachters bij het Amsterdam-Rijnkanaal.
Goos van der Sijde
Vanaf de Insulindeweg nemen we het paadje dat het noordelijke deel van de de Joodse Begraafplaats in tweeën snijdt. Daarna ronden we het zwembadterrein via een rustiek pad langs de zwembadsloot en komen uit bij het Nieuwe Diep. Daar is het veel opener en kan het soms best hard waaien. Bij het Amsterdam-Rijnkanaal slaan we rechtsaf en klimmen de kanaaldijk op. Een prachtig uitzicht heb je hier. Links het kanaal en het Bovendiep. Rechts het Nieuwe Diep dat grenst aan het Flevopark en ook wel het Beneden Diep wordt genoemd.
Om aanvaringen met fietsers op de kanaaldijk te voorkomen, kun je ook het graspad langs het kanaal nemen. We lopen langs schiereilandjes die zijn
aangelegd als ecologische stepping stones voor bijvoorbeeld reeën die het kanaal willen oversteken en zo uit het water kunnen komen. De
oevers zijn namelijk erg steil. Verderop aan de rechterhand ligt een gehuchtje met de kleine jachthaven Nooitgedacht. Jaren terug kon je hier over de Ringvaart worden gezet met
een trekpontje, voor een kwartje of zo. Het pontje ligt er nog wel, maar is niet meer in gebruik. Even verder ligt een houten brug die veel door fietsers wordt gebruikt want het fietspad langs de Ringvaart komt hier op uit.
Via de stijlvolle Nesciobrug steken we het Amsterdam-Rijnkanaal over. Deze zogeheten tuibrug is onderdeel van een belangrijke fietsverbinding voor IJburg en lijkt aan beide kanten ledematen te hebben. De wandelaars kiezen voor het korte been en een trap, de fietsers voor het lange been en zij komen aan de overkant direct uit op de Diemerzeedijk. De brug is vernoemd naar de schrijver Nescio, die dik een eeuw geleden in deze omgeving veel wandelde en daarover schreef in bijvoorbeeld het verhaal Buiten-IJ in Mene Tekel.
Bij Villa Zomerlust lopen we de Diemerzeedijk op en slaan linksaf. Even verderop ligt de Hein de Haanbrug. Zin in een kop koffie of een hapje? Steek de brug over naar Steigereiland en bezoek het café van Theater Vrijburcht. Het theater organiseert leuke, kleine voorstellingen en muzikale optredens.
We lopen verder over de Diemerzeedijk die al sinds de 13e eeuw bestaat. De Allerheiligenvloed in 1170 was de aanleiding om de Diemerzeedijk aan te leggen om de laagliggende veengebieden tegen de Zuiderzee te beschermen. Maar in de eeuwen daarna brak de dijk vaak door. Zo is het Nieuwe Diep ontstaan door dijkdoorbraken in 1421 en 1651.
Even na de gemoderniseerde Ipenslotersluis wandelen we onder de Zeeburgerbrug (A10) door en zien aan onze linkerhand het Gemeenlandshuis dat uit 1727 stamt. Het pand is 250 jaar eigendom van het waterschap geweest, maar in 2008 overgedragen aan Vereniging Hendrick de Keyser die veel monumentale panden in en om Amsterdam bezit, restaureert en onderhoudt. In het zomerseizoen kun je het bezoeken.
We lopen verder langs Camping Zeeburg, en nemen de Amsterdamse Brug om het kanaal over te steken. Daar kunnen we eventjes naar rechts wandelen om Gemaal Zeeburg te zien en de vier leeuwen die de zogenaamde schuivenhuisjes escorteren. (Voor een verhaal over Gemaal Zeeburg zie pagina 28 We lopen de Zeeburgerdijk op en wandelen langs de 17e-eeuwse Herberg Zeeburg, na restauratie nu een woonplek voor een aantal gezinnen.
Naar keuze lopen we terug naar tramhalte Flevopark of naar de bushalte aan de Insulindeweg.
Informatie
Lengte ongeveer 6 kilometer
Start- en eindpunt bij bushalte 37 of tramhalte 3 Insulindeweg (of eindhalte tram 3 Flevopark
Horeca het café van Theater Vrijburcht, Jan Olphertlaan 143. Iedere dag open van 11.00 tot 20.00 uur)
We beëindigen deze routebeschrijving met een citaat van Nescio uit het verhaal Buiten-IJ – De Ontdekking:
‘Het was op een middag in November; achter ons stond ‘t lage zonnetje, midden boven den Zeeburgerdijk. Hoyer liep met z’n jas open, de enige overjas die we met z’n vijven hadden. Het was een bijzonder mooie, zoele dag. Rechts in de diepte lagen de weilanden, bleekgroen en drassig. Voor ons uit, onder aan den dijk, stonden de boomen van ‘t Jodenkerkhof hoog en knoestig en hadden een lila weerschijn. Bleekblauw was de lucht boven ons; als wij ons omkeerden, zagen wij de zon in ‘t Spuikanaal schijnen en op de sjofele houten loodsen aan de overzij, de anders zoo onooglijke, grijze planken blonken in het licht, de heele wereld om ons heen blonk in het licht, de aarde gaf licht en zoo ver als onze oogen reikten was de wereld van ons, en verder.’
