De Sarphatistraat van Fokko Kuik

Al vanaf het moment dat ik begin jaren 80 in de Dapperbuurt ging wonen werd de Sarphatistraat één van mijn meest befietste routes in de stad. In zijn boek De Uitvreter schreef Nescio: ‘Behalve den man die de Sarphatistraat de mooiste plek van Europa vond, heb ik nooit een wonderlijker kerel gekend dan den uitvreter’. En nee, het is inderdaad niet de mooiste route in de stad, maar wel een heel handige, dus ook ruim 40 jaar later, maak ik er nog minstens een paar keer per week gebruik van.

A

an de andere kant van de Muiderpoort ligt de 50 jaar jongere Amsterdamse Cavaleriekazerne. Daarin is nu de Rijksacademie van beeldende kunsten gevestigd. Leuk om eens op een open dag in te gaan kijken, weet ik uit eigen ervaring.

In mijn vorige baan als verkeersadviseur bij de gemeente kwam de Sarphatistraat ook regelmatig langs. Als onderdeel van de binnenring vormt de Sarphatistraat een belangrijke verbinding tussen het westelijke en oostelijk deel van de binnenstad. Met drie tramlijnen, talloze fietsers en ook nog wat auto’s is het er altijd druk.

Net als veel andere vooroorlogse straten in Amsterdam is de Sarphatistraat te smal om voldoende veilige eigen ruimte te geven aan alle soorten mobiliteit. Dan komt het aan op scherpe keuzes maken door sommige vervoerswijzen te gaan verbieden of om compromissen te sluiten en te gaan mengen. Beide keuzes leiden altijd tot teleurstellingen. Met drie hoogfrequente tramlijnen zijn auto’s op de trambaan niet handig, want dan staan ze elkaar in de weg bij de haltes en kruisingen. Auto’s en fietsers mengen is vooral risicovol en kan eigenlijk alleen als er relatief weinig auto’s zijn.

Het was dan ook best spannend toen in 2016 een deel van de Sarphatistraat werd getransformeerd tot fietsstraat, waarbij automobilisten geacht werden zich met een maximumsnelheid van 30 km/u als ‘gast’ te gedragen op een brede rode fietsstrook. Er waren best wel zorgen en bezwaren tegen, maar ik vond het toch stoer van het gemeentebestuur om het concept ‘fietsstraat’ juist hier eens uit te proberen.

Het was inderdaad wel even wennen voor iedereen, maar Inmiddels is dit concept op meer plekken in Amsterdam ingevoerd. Een mooi resultaat van een geslaagd experiment in mijn ogen. Nog steeds zijn er onderlinge ergernissen tussen de gebruikers en soms zie je automobilisten met een buitenlands kenteken wanhopig denken in wat voor wereld zijn we nu toch beland!, maar de meeste Amsterdammers zijn er nu wel aan gewend. Mij bevalt het in elke geval prima vergeleken met 40 jaar geleden, toen er nog weinig aandacht was voor de groeipotentie van de fiets in het stedelijke verkeer.

Als nu ook de fatbikegebruikers en taxichauffeurs zich nog wat vaker gaan houden aan de maximumsnelheid van 30 km/u durf ik wel te beweren dat dit een mooi succesje is geweest tijdens mijn ambtelijke carrière. Ik hoop dat u dat ook zo ervaart.

Lees ook
De andere straten van Fokko Kuik