De Wibautstraat van Fokko Kuik

De Wibautstraat stond lang bekend als de lelijkste straat van Amsterdam. Welke straat de opvolger is geworden weet ik niet. Voor zover ik weet bestaat er geen jaarlijkse competitie om de lelijkste straat van Amsterdam te worden.

M

ijn eerste kennismaking moet zo’n 50 jaar geleden zijn geweest toen ik als polderpuber wel eens een dagje Amsterdam deed met mijn broer. We kwamen dan met de streekbus van de Flevodienst aan op het Amstelstation. Het was de tijd dat de metro-oostlijn werd aangelegd. Om in het centrum te komen moest je via een slingerroute langs en rond enorme caissons die nog moesten worden afgezonken naar het niveau waar nu de metro rijdt.

Na voltooiing van de metro bleef er bovengronds een brede asfalt boulevard over waar je als één van de weinige straten in Amsterdam flink kon doorrijden. De betonnen gebouwen van Het Parool, de Volkskrant en Trouw keken er op neer. Het werd een voorbeeld van een verkeersdoorbraak waar er als het aan de moderne cityplanners van de jaren zestig had gelegen meer van zouden komen. Een moderne stad is een stad die volop ruimte geeft aan de auto was de achterliggende gedachte van wethouder den Uyl destijds. Gelukkig is dat toekomstige ‘droombeeld’ door de actievoerders in de jaren zeventig weer bijtijds de kop in gedrukt. De Wibautstraat en in het verlengde de Weesperstraat, die voor de Tweede Wereldoorlog niet breder was dan de Utrechtse straat, zou je kunnen zien als de symbolen van inmiddels achterhaald vooruitgangsdenken.

En nu? Ik kom er bijna dagelijks voor het overheerlijke volkorenbrood van Hartog en ben er inmiddels best een beetje aan gehecht geraakt. Met de vele studenten – het heet niet voor niks ‘the knowledge mile’ is het op zonnige dagen behoorlijk levendig. Er zijn diverse terrassen en hotels gekomen, dus ook toeristen kom je er regelmatig tegen. Je moet overigens wel tegen de herrie kunnen, want het verkeer raast er 24/7 door. Alleen tijdens de Covid19 was het er wel eens stil, maar dat gold voor de hele stad.

Sinds een aantal jaar is de straat aanzienlijk groener ingericht. De ventwegen zijn verdwenen en de met bomen en bloemen begroeide middenberm geeft de straat een volledig ander aangezicht. Dat heeft dan ook behoorlijk bijgedragen aan het verblijfsklimaat. Het metrostation Wibautstraat, in de jaren ’80 vooral een trekpleister voor junks en daklozen, is weer netjes opgeknapt. Daarbij is het robuuste beton bijna aaibaar mooi geworden. Ook op de fiets is nu het best een prettige route waar je als lekker kunt opschieten.

Kortom, niet meteen de mooiste straat van Amsterdam, maar ook niet meer een straat om je voor te schamen. In steden als Barcelona of Parijs zou hij niet misstaan. En zeg nou zelf: als er zo weinig van dit soort straten in Amsterdam te vinden zijn, dan worden al die andere Amsterdamse straten toch alleen maar aantrekkelijker?

Lees ook
De andere straten van Fokko Kuik