Oosterpark van Fokko Kuik

Het is een straat die geen ‘straat’, ‘laan’ of ‘weg’ in z’n naam heeft. Bovendien zit er een hoek van 90 graden in bij de kruising met de Beukenweg. Zo houdt hij het echte Oosterpark in z’n greep. Het langste stuk loopt van Oost naar West en is altijd al een beetje een racebaan geweest. Voor de auto’s, maar ook voor de vele trams en bussen die hier dagelijks rijden en die hier hun in de rest van de stad opgelopen vertraging weer een beetje kunnen goedmaken. Na de invoering van de 30 km/u wordt er wel iets rustiger gereden is mijn indruk, maar zomaar even oversteken met je hondje of kinderwagen is nog steeds niet verstandig.

Er staan mooie panden langs Oosterpark die de laatste jaren één voor één van nieuwe funderingen worden voorzien, waarna ze met ronkende fundateksten weer de markt op kunnen. Het park is inderdaad mooi. Wel een paar meter gezakt in de loop van de ruim 100 jaar dat het er nu ligt, wat ook na de grote renovatie van een jaar of 10 geleden nog steeds wateroverlast met zich meebrengt. En het is er eigenlijk altijd levendig. In de ochtenden met hardlopers, skaters en hondenuitlaters, in de loop van de middag met volleyballers, spelende kinderen en bierdrinkende groepjes mannen en vrouwen en ’s avonds – afhankelijk van het weer – met barbecuers, zwervers en handelaren in geestverruimende middelen.

In de coronaperiode werd het een geliefde plek voor koffie-overleggen en openluchtfitness-groepjes. Inmiddels is dat een trend met een blijvend karakter gebleken. Waarom zou je altijd in duffe kantoren of volle cafés afspreken voor een overlegje en waarom ga je sporten in een naar zweet ruikend krachthonk als het ook gewoon in de frisse open lucht kan?

Zelf kom ik ook bijna dagelijks in en door het park. Omdat het de kortste weg is naar de Dapperbuurt of naar het centrum of met de kleinkinderen op weg naar een van de speeltuinen. Ooit was er op deze plek een begraafplaats die later is verplaatst naar De Nieuwe Ooster. In het midden van het park staat nog een limietpaal, waarvan ik pas na wat speurwerk op wikipedia te weten ben gekomen waarvoor hij heeft gediend. Zo’n paal, blijkbaar afkomstig van een andere plek, markeerde in 1838 de grens tot waar bannelingen de stad mochten naderen.

Ook staan er diverse monumentale bomen, die het stuk voor stuk niet makkelijk lijken te hebben door het waterprobleem. De vele groene halsbandparkieten hebben hierin hun holen gevonden.

Twee keer per dag, bij zonsopkomst en bij zonsondergang is er op de hoek bij het OLVG-ziekenhuis een enorm spektakel van samenkomende vogels die er samen de dag doornemen. Behalve met veel geluid gaat dat gepaard met heel veel vogelpoep. Als je daar een mooi plekje voor je fiets gevonden lijkt te hebben krijg je daar enorme spijt van, maar de stank had je een beetje kunnen waarschuwen. Ratten zijn er ook in overvloed in het park. Daar hoor je die makelaars eigenlijk nooit over, gek genoeg.

Een monumentaal pand is nog te vinden op Oosterpark 82: het Witsenhuis. Het is het voormalige atelier van schilder en fotograaf Willem Witsen. Veel bekende schrijvers en kunstenaars hebben tijdelijk mogen wonen en werken in dit statige pand, waarvan de eerste verdieping nog in oorspronkelijke staat schijnt te zijn. Ik ben er zelf helaas nog nooit binnen geweest, maar op de foto’s ziet het er mooi uit. En er komt vast wel weer eens een Open Monumentendag waarop je eens binnen mag kijken. Wie weet zien we elkaar daar nog eens. En anders: tot ziens in het Oosterpark.

Lees ook
De andere straten van Fokko Kuik