De Paul Hufkade van Fokko Kuik

In de tijd dat wij ons huis al wel gekocht hadden op IJburg, maar er nog niet woonden, was het een lange lege weg waar je langs moest fietsen vanaf de Amsterdamse brug. De IJtram was nog niet in gebruik genomen en de Nesciobrug was nog niet aangelegd. En het Zeeburgereiland en Steigereiland waren nog zandvlaktes, dus veel beschutting had je er als fietser niet. Ik heb het over de winter van 2003/2004. Ik geloof niet dat het een strenge winter was, maar het waaide wel altijd hard in mijn herinnering.

Als je dan eindelijk aankwam bij de eerste bebouwing op het Haveneiland was daar gelukkig café-restaurant Blok 4 in een van de eerste bewoonde blokken. Er woonden nog nauwelijks mensen, maar de exploitanten van Blok 4 hadden de moed gehad om daar de eerste horecagelegenheid van IJburg te beginnen. Het lag op een mooi punt aan de Paul Hufkade en had met een avondzon tot laat een fraai open uitzicht over het water richting de oude stad.

We gingen er best vaak naartoe. Soms om even het zand uit je ogen te wrijven en iets warms te drinken na zo’n fietstocht toen we er nog net niet woonden. Later, toen we er al wel woonden om toch weer even het gevoel te krijgen dat we nog steeds in een stad woonden en niet op een nog slechts spaarzaam bewoonde zandvlakte. Je kwam er ook altijd bekenden tegen, want de meeste mensen van het eerste uur woonden ook bij ons in de straat.

Op vrijdagavond ontwikkelden we de gewoonte om nog even lekker uit eten te gaan in de oude stad. Het Oostelijk Havengebied, waar we daarvoor gewoond hadden, was een eerste bestemming waar je tenminste wat keus had. Helaas was dat wel de tijd dat de inmiddels wel in exploitatie genomen IJ-tram behoorlijk wat technische problemen kende. Dan strandde je regelmatig vlak voor de Piet Heintunnel en meestal was er niet meteen zicht op wanneer het GVB vervangende bussen zou gaan inzetten. Dat kon ook zomaar anderhalf uur gaan duren, kregen we dan te horen. Ik herinner me zo’n avond dat we op weg waren naar het grootse en meeslepende stadsleven en toen toch maar terug zijn gaan lopen langs het spoor. Ook toen werden we warm ontvangen in Blok 4 en kozen we maar weer iets lekkers uit op de inmiddels overbekende menukaart.

Inmiddels zijn we alweer meer dan tien jaar weg uit IJburg en ook café Blok 4 bestaat al lang niet meer. De exploitanten zijn, net als wij, weer teruggegaan naar ‘binnen de ring’. Sindsdien zijn er verschillende andere exploitanten geweest, heb ik begrepen, en toen ik er onlangs weer eens langsfietste, zag ik dat er inmiddels een Oeigoers restaurant (Silk Road) is neergestreken. Blijkens de recensies, die op de ramen waren geplakt, met een goede keuken.

Mijn favoriete garnalenkroketjes van destijds staan er vast niet op de kaart, maar ik ben zeker van plan om er eens te gaan eten binnenkort. Als eerbetoon aan de troostvolle momenten die daar aan de eerste bewoners werden geboden. Maar ook als eerbetoon aan de Oeigoeren zelf die hier een plek gevonden hebben om hun eetcultuur uit te dragen. Het officiële adres is trouwens IJburglaan 500 zag ik toen ik weer thuiskwam, maar het mooie uitzicht hoort toch echt bij de Paul Hufkade. En als je daar dan toch bent, loop dan meteen nog even door daar de Nijlpaardsluis, waar je het levensgrote rubberen Nijlpaard-beeld van kunstenaar Tom Claassen kunt bewonderen.

Lees ook
De andere straten van Fokko Kuik